Przy okazji relacji z IV Ogólnopolskiego Festiwalu Dobrego Smaku wspominaliśmy, że restaurację Toga i Patio wskoczyły na naszą listę „do odwiedzenia w najbliższym czasie”. Dziś przyszła pora na Patio :)
ONA:
Mimo tego, że naleśniki w moim subiektywnym rankingu dań zajmują jedno z ostatnich miejsc, to paradoksalnie Patio specjalizujące się właśnie w tym daniu kusiło mnie od dawna. Słodkie naleśniki i smaczny obiad to dla mnie prawie jak oksymoron, ale słowo galettes wielokrotnie występujące w menu restauracji Patio zmieniało postać rzeczy. Te bretońskie placki z mąki gryczanej można znaleźć tu w kilku wersjach i jestem pewna, że wybór (choć wszystkie - oprócz jednego z kozim serem, miodem i orzechami - są wytrawne) powinien zaspokoić oczekiwania szerokiej rzeszy klientów. Ale od początku…
Sama nie wiedziałam co myśleć o nazwie restauracji. Przywoływała ona skojarzenia ciepłej, leniwej sjesty w cieniu bujnej roślinności, a to już niekoniecznie przywodzi mi na myśl Bretanię (choć i tam wbrew pozorom nietrudno o słońce). Po przekroczeniu progu lokalu wrażenie pewnego stylistyczno - estetycznego chaosu tylko się pogłębiło. Nagle znalazłam się w przestrzeni wypełnionej wszystkimi możliwymi elementami dekoracyjnymi. Od ścian o chropowatej fakturze, ceglanych wstawek, niskich ścianek działowych, niebieskich kolumienek, fontanny w rogu sali, kamiennych posążków, drewnianych stolików po metalowe lampy i kamienne medaliony. W tym wszystkich znajduje się jeszcze miejsce dla całkiem pokaźniej kolekcji kwiatów doniczkowych. Zaskoczenie było tym większe, że z zewnątrz restauracja sprawia wrażenie klasycznej i stonowanej. Widząc takie „opakowanie” w środku spodziewamy się raczej skromnej elegancji. Tak czy inaczej, mimo natłoku gadżetów wnętrze jest dość przyjemne, choć uczciwie przyznaję, że nie jest to zupełnie mój styl. W sali zajęła się nami młoda, sympatyczna, dobrze zorientowana, uczynna i miła Pani kelnerka. Wybaczcie ten natłok superlatywów, ale zgodnie stwierdziliśmy, że już dawno nie byliśmy tak miło obsługiwani. Obyło się bez przesadnych uprzejmości. Obsłużeni zostaliśmy dyskretnie i profesjonalnie. Gdybym miała się jednak do czegoś przyczepić, to wolałabym mieć Panią kelnerkę nieco częściej w zasięgu mojego wzroku. Dzięki sugestii obsługi na początek zdecydowaliśmy się na szklaneczkę cydru (swoją drogą cydru dodaje się też do ciasta na galettes). I choć myślałam, że będzie to prawdziwy, bretoński jabłecznik, okazało się, że pić będziemy jego polską odmianę z Majątku Sławno (w lokalu można kupić na wynos butelkę tego specjału w cenie 34 zł) . Na przystawkę wzięłam krewetki na sałacie na sposób królewski, a na danie główne galettes z ratatują. Przystawka była dość smaczna, same krewetki nie były może porywające (mrożonka), ale chrupiącą, świeżą sałatę, której smak podkręcony został kilkoma kroplami tabasco oceniam na plus. Dalej długo wyczekiwane galettes. I tu przyznaję, że spotkało mnie lekkie rozczarowanie. Ciasto było smaczne, niestety zbyt mocno rozmiękczone sporą ilością sosu pomidorowego (z puszki), który nie był tutaj najmocniejszym elementem. Najmocniejszym elementem nie był również ser, który pokrył ciasto gumowatą warstwą. Całość była do zjedzenia. Była też niezwykle sycąca i koniec końców tania (13 zł), ale zupełnie mnie nie zachwyciła. Początkowo kusiły mnie też crepes Suzette (kolejny klasyk kuchni francuskiej - najprościej mówiąc naleśniki z sosem pomarańczowym), ale dwa naleśniki jednego dnia, byłyby dla mnie motywem nie do przejścia. Dlatego zdecydowaliśmy się na czekoladowy suflet. I to był właśnie strzał w 10. Deser był pyszny. Intensywnie czekoladowy, z płynnym środkiem, sosem malinowym i gałką smacznych lodów waniliowych (to głównie on podciąga moją ocenę jedzenia z 3+ na 4-).
Najchętniej widziałabym Patio, jako wyspecjalizowaną w galettes (z sezonowymi dodatkami) bretońską przystań (bo czy naprawdę tak trudno użyć świeżych pomidorów, w sezonie kiedy pomidor w końcu smakuje jak pomidor?). Pewnie jest to życzenie raczej z tych trudnych do spełnienia, bo karta zawierająca dania dla każdego (od przysłowiowego schabowego po krewetki) dostosowana jest do wymagań rynku. Szkoda, że knajpka nie ma wyraźniej określonego charakteru i w mojej pamięci pozostanie nieco „bezpłciowa”, pewnie jednak takie są reguły gry. Rozumiem też, że Patio nie ma pretensji do bycia wykwintną, ani szczególnie oryginalną restauracją. Ma być miejscem gdzie można wpaść prosto z ulicy, bez dłuższego planowania i rezerwacji stolika z białym obrusem. A co do samych galettes, to jestem bardzo ciekawa Waszej opinii, gdyż bretońskiego oryginału nie miałam okazji spróbować i nie mam pewności, czy rozczarowanie „galetami” to kwestia moich osobistych preferencji smakowych, czy kwestia przeniesienia specjału na polski grunt.
Jedzenie: 4-
Obsługa: 5-
Wystrój: 3
Jakość do ceny: 4
ON:
To, że zawitałem do restauracji Patio jest wyłączną zasługą Ani i jej wytrwałości. Ilekroć bowiem zdarzyło nam się spacerować ulicą Wroniecką, to właśnie ona napominała, że bardzo ciekawią ją galettes i chciałaby kiedyś wypróbować je w Patio. Jako, że nie ja w tym związku jestem frankofilem, to każdorazowo prosiłem o szybkie przypomnienie mi, co to właściwie są te galettes?. Gdy dowiadywałem się, że są to naleśniki z mąki gryczanej podawane na słono, robiłem wielkie oczy i przyspieszałem kroku, aby tylko oddalić się z miejsca zdarzenia. Ania wytrwale jednak wskazywała mi galettes, a to w programie Pascala Brodnickiego, a to na IV Ogólnopolskim Festiwalu Dobrego Smaku. Prawda jest jednak taka, że ani magia telewizji, ani festiwalowa aura nie przekonały mnie do zestawu słów "mąka gryczana" i "na słono". Do odwiedzin w Patio przekonała mnie za to wytrwałość Ani, chęć sprawienia jej kulinarnej przyjemności oraz to, że oprócz galettes i crêpes można tam zjeść klasyki w postaci filetu z kurczaka oraz polędwiczek wieprzowych. Słowa Ani brzmiały mniej więcej tak - "Ty zjesz sobie coś normalnego, ja spróbuję galettes i będzie fajnie" :)
Choć dawniej fasada Patio miała więcej uroku, to ciesząc się remontem podupadłych kamienic starego miasta, zupełnie pominę ten aspekt. W środku mamy za to wnętrze o dość ciekawym rozkładzie pomieszczeń - po prawej salka z fontanną i otwartym barem, z której roztacza się widok na ulice - po lewej zaciszny i zabudowany zakątek - a na wprost od wejścia największa, podłużna sala. Wystrój to z kolei mieszanka przytulnego stylu kawiarnianego z chłodem, który bije od ułożonych na podłodze kafli, białych ścian i niebieskich kolumn. Przyznam przy tym, że dość niekomfortowy miałem w Patio początek, bowiem dwa drewniane stoły zostały tak blisko siebie ustawione, że nie byłem w stanie zasiąść. Byłoby to chyba zresztą niemożliwe, gdyby nie uprzejmość Ani, która przesunęła się maksymalnie do ściany oraz gości siedzących za nami, którzy także dosunęli swoje krzesła, abym ja z kolei mógł odsunąć wystarczająco swoje. Zasiadłem i wybrałem z menu francuską zupę cebulową oraz (i tu niespodzianka) galettes Normandie. W kwestii doboru napoju zdałem się na polecenie bardzo miłej i uczynnej Pani kelnerki, która zarekomendowała nam cydr (którego jeszcze nie ma karcie, ale wkrótce będzie). Sam byłem lekko zaskoczony swoją decyzją co do dania głównego, ale tak jakoś w ciągu kilku sekund zdecydowałem pod wpływem chwili, że skoro to właśnie jest specjał lokalu, to lepiej żebym wiedział o czym mówię i piszę, niż tylko opierał się na wcześniejszych uprzedzeniach.
Dość szybko na stole pojawiło się czekadełko w postaci dwóch miseczek z tapenadą oraz towarzyszącymi jej czterema grzankami. I choć sama tapenada była ciut za słona, a jej porcja była nie do przejedzenia w kontekście dwóch grzanek na głowę, to i tak stanowiła miły akcent w oczekiwaniu na właściwy posiłek. Rozczarowała mnie jednak zupa. Spodziewałem się bowiem, że skoro jestem w lokalu o francuskich aspiracjach, a w karcie mam tylko dwie zupy, to specjalizacja jest na takim poziomie, że będzie to kulinarny majstersztyk. Początkowo wszystko na to wskazywało, bowiem kolor i zapach przypominał mi zupę cebulową, przyrządzaną przez Anię, którą tak bardzo sobie cenię. Niestety na kolorze i zapachu się skończyło, bowiem rozwodniony smak, za duża garść przypraw i parzące, a jednocześnie blade grzanki odbiegały od ideału, a wręcz stanowiły najsłabsze wcielenie zupy cebulowej, jakie w Poznaniu próbowałem. Nie była przy tym niesmaczna. Była jednak bez wyrazu, co też jest grzechem. Nadeszła jednak chwila galettes normandzkiego, czyli naleśnika z mąki gryczanej z dodatkiem sera, łososia w sosie pomidorowym, szpinaku oraz marchewki. Po pierwszym kęsie, pomyślałem - dobre! Po dziesiątym kęsie, pomyślałem - już spróbowałem i fajnie, ale nie mógłbym jeść tego codziennie! Po dwudziestym kęsie nie miałem już siły myśleć, bowiem nikt by się nie spodziewał jakie sycące jest to danie! Ledwo dałem radę, ale nie żałuję. Nie jest to może do końca moja bajka, ale też wcześniejsze uprzedzenia były zdecydowanie na wyrost. A jakby jeszcze popracować nad sosem pomidorowym, dołożyć trochę więcej łososia i zastąpić mrożone warzywa tymi świeżymi, to kto wie, jakie tłumy mogłoby Patio przyciągnąć. Tak, czy inaczej, byliśmy bardzo najedzeni, a na deser (jeden na dwóch) skusiliśmy się po kilkuminutowej przerwie i tylko dlatego, aby nie oceniać Patio po dwóch daniach, tylko dać jeszcze szansę wykazać się w trzecim. Pani kelnerka uczciwie zastrzegła, że na suflet poczekamy kwadrans ze względu na specyfikę jego przygotowania, jednak w kontekście naszych napełnionych żołądków, przyjęliśmy tę informację z prawdziwą ulgą ;) A co to był za suflet! Bynajmniej nie żaden wymyślny, ale w swojej prostocie i tak ocierał się o czekoladowe mistrzostwo smaku w otoczce sosu malinowego, owoców, gałki lodów waniliowych oraz bitej śmietany! Delikatny, pyszny i warto pokusić się o niego nawet przy pełnym żołądku! Ostatecznie jednak wyszło dość nierówno, a ja przyznaję 3- za zupę cebulową, 4- za galettes oraz 5+ za suflet czekoladowy.
Gdy przed publikacją recenzji przeglądałem fora tematyczne w poszukiwaniu Waszych spostrzeżeń na temat lokalu, natknąłem się na odpowiedź restauratorów z końca lipca tego roku, pod którą podpisali się "Nowi właściciele Patio". W odpowiedzi tej złożyli też obietnice, że w niedalekiej przyszłości dużo się zmieni na lepsze. Minęły trzy miesiące od ich deklaracji i pewne aspekty, które wydobywam z meandrów pamięci (a może tylko podświadomości?) - jak remont fasady, odświeżona strona internetowa, bardziej agresywna promocja oraz nowy skład osobowy - wskazywałyby, że jesteśmy w samym środku tych zmian. Zapowiedź Pani kelnerki o przygotowywanym właśnie nowym menu uświadomiła mi jednak, że największe zmiany dopiero przed nami. Ciekaw ich jestem i z pewnością będę je śledził :)
Jedzenie: 4-
Obsługa: 5-
Wystrój: 3+
Jakość do ceny: 4
KOSZTORYS:
Krewetki na sposób królewski w białym winie - 24 zł.
Francuska cebulowa - 8 zł.
Galettes Ratatouille (ser, ratatuja) - 13 zł.
Galettes Normandie (ser, łosoś w sosie pomidorowym, szpinak, marchewka) - 22 zł.
Suflet czekoladowy z sosem malinowym - 16 zł.
Cydr 0,15 x 2 - 16 zł.
Suma: 99 zł.
ŚREDNIA NASZYCH OCEN: 3.94
ADRES: Poznań, ul. Wroniecka 18
INTERNET: www.restauracja-patio.pl
Posty
